De selectieve communicatie over fietsgebruik verandert niets aan de structurele realiteit.

Het nieuwe trendrapport van Stad Antwerpen toont een vertrouwd patroon: het autogebruik blijft dominant, ondanks jaren van 'Slim naar Antwerpen'. Het aantal ingeschreven wagens blijft stijgen, de files op de Ring zijn met 24% toegenomen ten opzichte van 2019, en autobezit blijft extreem hoog. 

Opvallend is dat de modal split voor woon-werkverkeer met de wagen verslechterd is sinds 2022. Het autogebruik stijgt opnieuw. Er is een enorm potentieel voor actieve woon-werkverplaatsingen tussen de 5 en 10 kilometer dat onderbenut blijft. Tegelijk blijft de infrastructuur voor die duurzame verplaatsingen achter: de 22 kilometer fietsstraten tonen goed in de statistieken, maar zijn op het terrein vaak niet meer dan verfpotmaatregelen. Er is amper handhaving en ze lijken meer en meer een excuus om echte keuzes van de baan te duwen.

De cijfers over fietsgebruik tonen een positieve evolutie in percentages, maar vertellen slechts een deel van het verhaal. Ze weerspiegelen niet het gevoel dat leeft in veel Antwerpse woonbuurten, waar fietsen nog altijd een onveilige, stresserende ervaring is. In die buurten domineert de auto het straatbeeld, blijft sluipverkeer de regel en is leefkwaliteit vaak ver te zoeken.

Bovendien lijkt de fiets meer en meer het slachtoffer van haar eigen succes, doordat de infrastructuur de trends niet kan volgen. Smalle fietsostrades, complexe kruispunten en het belang van de doorstroming zorgen voor gevaarlijke verkeerssituaties. Met drie fietsslachtoffers per dag kan je moeilijk beweren dat het beleid fietsvriendelijk is.

Tenslotte is het duidelijk uit dit rapport dat het openbaar vervoer het lelijke eendje blijft in Antwerpen. Jaar na jaar daalt het gebruik en de kwaliteit, maar stijgt de prijs. De bezettingsgraad van de park-and-rides geraakt dan ook nauwelijks boven de 43%. De engagementen van het Toekomstverbond lijken verder weg dan ooit.

Fractieleider Bogdan Vanden Berghe (Groen): “Zolang schepen Kennis vasthoudt aan vrijblijvende maatregelen en een verouderde mobiliteitsvisie, blijft Antwerpen een autostad. De selectieve communicatie over fietsgebruik verandert niets aan de structurele realiteit. Duurzame woonbuurten en een echte modal shift vragen meer dan rapporten en telpalen – ze vragen politieke moed.”