In Antwerpen kan iedereen stralen: met deze slogan bejubelt de koekenstad deze maand haar diversiteit. Niemand kan vandaag naast de regenboogaffiches met de stralende A kijken, landmarks zoals het MAS en het Centraal Station kregen zelfs een aangepast lichtplan. Het stadsbestuur wil hiermee haar engagement tegenover de LGBT-gemeenschap beklemtonen. Achter deze kleurrijke regenboogvlag zit echter een dikke mistwolk: welke maatregelen neemt onze stad om deze en andere minderheden effectief te omarmen?

Voor wie eraan twijfelt: ook wij zijn fan van deze stedelijke make-over. Nog nooit kende Antwerpen een zo groots opgezette campagne met als doel een minderheid een hart onder de riem te steken. Onze Facebook werd overspoeld door regenboogselfies, maar deze kwamen vooral van de incrowd: enthousiaste Antwerpenaren die hoegenaamd geen probleem maken van homoseksualiteit, als ze al niet zelf tot de LGBT-gemeenschap behoren. De kleurrijke en expliciete steunbetuiging van de stad is voor hen een hart onder de riem, maar daarmee is het voornaamste wel gezegd. De outcrowd was echter veel stiller. Zouden LGBT-sceptici hun mening bijsturen omdat ze om de haverklap tegen een regenboogaffiche botsen?

Nochtans is dit laatste waar het stadsbestuur op hoopt: 4 op 10 LGBT-scholieren voelt zich onveilig, lang niet ieder Antwerps gezin aanvaardt de outing van hun zoon of dochter zonder slag of stoot. Heel wat Antwerpenaren zijn dus gebaat bij een degelijke campagne. De stoere klasgenoten van de veertienjarige die schrik heeft voor hoe ze hem morgen weer zullen naroepen. De vader en moeder die hun dochter doodgraag zien, maar geen passende omgangsvorm vinden en alles dus maar doodzwijgen.  Die ene jongen die zich vertwijfeld afvraagt hoe hij z’n geloof en z’n geaardheid ooit zal kunnen rijmen. Schepen van diversiteit Fons Duchateau (N-VA) verwoordde het zo: we doen deze campagne ook omdat in sommige buurten homoseksualiteit nog steeds een probleem is. Helaas: zelfs met de meest rooskleurige bril op is het vruchteloos zoeken naar concrete beleidsdaden om deze kwetsbare Antwerpenaren tegemoet te komen.

Nochtans loert de inspiratie om de hoek. Organisaties zoals Merhaba richten zich tot LGBT's met migratie-achtergrond: zij zijn tegelijk slachtoffer van racisme en holebi- en transfobie. Vele Antwerpenaren bevinden zich op dit moeilijke kruispunt. Met hun unieke expertise kunnen organisaties zoals Merhaba een zinvolle partner zijn; financiële ondersteuning vanuit de stad werd hen echter niet gegund.

Als we echt iedereen willen zien stralen, is er nog werk aan de winkel. Waarom geen even luide alomtegenwoordige campagne tegen leeftijdsdiscriminatie, seksisme, islamofobie of xenofobie? Nog veel belangrijker zijn de concrete beleidsdaden die uit een dergelijke campagne kunnen voortvloeien, zoals - we zeggen maar wat - praktijktesten op de arbeids- en woningmarkt.

We zullen moeten aanvaarden dat het nog lang zal duren vooraleer elke Antwerpenaar holebi’s in de armen sluit. We kunnen dit proces wel versnellen, net zoals we racisme stelselmatig de wereld uit kunnen helpen. Een echte regenboogstad treedt op tegen elke vorm van discriminatie. Wederzijdse aanvaarding zorgt voor wederzijds respect. Daarom strijden we even consequent tegen een hoofddoekenverbod als dat we pleiten voor een harde aanpak voor holebi- en transfoob geweld. Hierin staan vrouwen, LGBT's, ouderen en etnische minderheden schouder aan schouder. De stad mag dit niet negeren door uit te blinken in selectieve verontwaardiging. Laten we ervoor zorgen dat iedere kleur van de regenboogvlag tot haar recht komt.

Ikrame Kastit, 32 jaar - gemeenteraadslid Groen Antwerpen

Nik Meeusen, 29 jaar - kandidaat-gemeenteraadslid Groen Antwerpen

(Dit opiniestuk verscheen in De Morgen van 14 juni 2018)