"Niet alleen wordt er nu verwacht om binnen de lijntjes van specifieke opdrachten te kleuren, maar vervalt ook de vrijheid om zelf te kiezen."

Groen Antwerpen is bijzonder bezorgd over het ontslag van Ruth Lasters als één van de stadsdichters. Dat reeds binnen het jaar na invoering van de nieuwe werkwijze, iemand er de brui aan geeft omwille van censuur en politieke inmenging, is verontrustend. Vooral omdat het gedicht in kwestie net uiting geeft aan de stedelijke ervaring van de dichteres en tot stand kwam samen met haar Antwerpse leerlingen.

“Wij hebben reeds in januari gewaarschuwd dat dit poulesysteem geen promotie was voor het stadsdichterschap in Antwerpen”, zegt gemeenteraadslid Niel Staes (Groen). “We vreesden dat deze stadsdichters vooral onzichtbaar en onmondig werden gemaakt en het stadsbestuur gewoon meer controle wou op hun werk.”

In de kern brak deze nieuwe werkwijze al met de essentie van het stadsdichterschap: de totale vrijheid. "Het incident toont aan dat het oude systeem volledig is uitgehold", zegt Staes. "In tegenstelling tot Lanoy, Vranken of Dewulf ligt het finale oordeel nu niet meer bij de dichter maar bij het stadsbestuur. Niet alleen wordt er nu verwacht om binnen de lijntjes van specifieke opdrachten te kleuren, maar vervalt ook de vrijheid om zelf te kiezen."

"Het is niet voor niets dat de namen van de eerste tien stadsdichters ondertussen zo vertrouwd aanvoelen”, gaat Staes verder. “Ze genoten van een beschermd statuut en de vrijheid om zowel lof als kritiek te uiten. De censuur die schepen Ait Daoud nu toepast op het gedicht van Lasters, toont dat die filosofie weg is. Het stadsbestuur betaalt en wil dus bepalen wat de inhoud is van 'haar' stadsgedichten.”

Groen zal de schepen dan ook interpelleren in de volgende gemeenteraad naar het verloop van deze aanvaring. “We willen weten op welke grond dit gedicht geweigerd werd”, besluit Staes. “De aanduiding van de poule verliep nog via een objectieve jury, maar de beloofde 'artistieke vrijheid binnenin hun opdracht' lijkt niet meer dan een loze belofte."

Groen dringt aan op een stopzetting van deze manier van werken en pleit er voor dat er terug één stadsdichter komt in Antwerpen, die een duidelijke overeenkomst sluit met de stad om de artistieke vrijheid te garanderen.